Sorular bitmez..........
Ruhumun derinliklerinden sessiz bir çığlık duydum.Önce
üzerinde durmadım.Ama öyle içten ve acıydı ki duymamazlık edemedim.Su üstüne
çıkarttım yani.Elimde bir ip yumağı var sanki.Ben ne yapacağımı
bilmiyorum.Çözmeli miyim, olduğu gibi mi bırakmalıyım, fırlatmalı mıyım, yok mu
saymalıyım.Bilmiyorum.O bana, ben ona öyle bakıyoruz.İzlemedeyim yani.
Bilmeli miyim, insan
bilmeli mi her zaman , bilip emin mi olmalıyız her şeyden , güvende mi hissediyoruz
o vakit, büyük plan tıkır tıkır işliyorsa biz niye emin olmaya çalışıyoruz ki,
zihinsel kurmacalarla aldatıyoruz kendimizi, ya da aldattığımızı sanıyoruz,
sahi illüzyon mu her-şey?
Şu an illüzyon ise rüyalar mı gerçek ?
Sahi neydi ki hakikat ?
Tek bir hakikat olur muydu ?
Hakikat kelimesi de bizim kendimizi iyi hissetmek için
yarattığımız bir sıfat mıydı?
Sahi, sıfatı ilkokulda öğrenmedik mi biz, sıfat, edat ,
tümleç?
Sıfat olunca bir kelimede bir de ''im'' eki eklenince beklenti
ile paralel çalışmıyor muydu sistem?
Sahi insanları sadece isimleri ile algılasak
beklentimiz olur muydu gene, yine hayalkırıklıkları yaşar mıydık apansızca?
Dostum, sevgilim,yakınım,kankam,annem,babam,kardeşim
kelimeleri yerine isim koysak sadece, kişiler rollerinden bağımsız olur muydu ?
Bir düşünün,
Bende düşüneyim, ince uçlarda gezinip geleyim.